Metoda terapii lustrzanej.

Terapia lustrzana stanowi nieinwazyjny sposób rehabilitacji, który coraz częściej jest stosowany w procesie leczenia pacjentów po przebytym udarze mózgu.

Głównym celem tej terapii jest pomoc w przywracaniu sprawności ruchowej oraz poprawa koordynacji ruchów. Podstawa terapii lustrzanej opiera się na zdolności mózgu do naśladowania ruchów, które obserwujemy na naszym własnym ciele. Podczas gdy pacjent wykonuje ruchy jednej strony ciała, terapeuta odbija te ruchy w lustrze, umożliwiając pacjentowi śledzenie oraz powtarzanie tych ruchów. Taka metoda pozwala na aktywne ćwiczenie i wzmacnianie mięśni, które uległy osłabieniu w wyniku udaru.
Terapia lustrzana doskonale sprawdza się w leczeniu zaburzeń ruchowych i koordynacji, takich jak ataksja, hemiplegia czy dystonia. Dodatkowo może przyczynić się do poprawy równowagi, koordynacji wzrokowo-ruchowej oraz ogólnej sprawności motorycznej.
W trakcie terapii lustrzanej pacjent ma możliwość ćwiczenia różnych ruchów, w tym chodzenia, biegania oraz manipulacji rękami i nogami. Ćwiczenia te są dostosowywane do indywidualnych potrzeb pacjenta i mogą być wykonywane w różnych pozycjach, takich jak stojąca, siedząca czy leżąca.

Lustro do terapii lustrzanej w rehabilitacji ręki i dłoni.

Niezwykle istotnym elementem terapii po udarze mózgu jest lustro do terapii lustrzanej, szczególnie w przypadku rehabilitacji ręki i dłoni.

Głównym celem ćwiczeń wykonywanych z wykorzystaniem tego zestawu jest pobudzenie i właściwe wykorzystanie zjawiska neuroplastyczności mózgu. Polega to na aktywacji mózgu do "reorganizacji" uszkodzonych po udarze połączeń między neuronami poprzez intensywne i wielokrotne powtarzanie ćwiczeń.
Procedura polega na umieszczeniu lustra na wysokości barku po stronie, którą dotknęło niedowład, a dotkniętą niedowładem kończynę umieszczamy za lustrem. W ten sposób osoba ćwicząca nie widzi niedowładnej kończyny, a jedynie jej odbicie w lustrze. Następnie wykonuje ruchy zdrową kończyną, co przekłada się na mózg jako ruch niedowładnej kończyny.

Początkowo ćwiczenia powinny być stosowane ostrożnie i stopniowo wydłużane. Mózg zazwyczaj szybko się męczy na początku, co może przejawiać się uczuciem znużenia lub lekkimi zawrotami głowy. Jednak to normalne zjawisko, szczególnie na wstępie terapii. Z czasem można zauważyć delikatne ruchy lub impulsy reakcji w niedowładnej kończynie.